Tegenwoordig zijn de meeste voertuigen gemotoriseerd. Dat was vroeger heel anders. Ruim een eeuw geleden hadden we paarden nodig om wagens te trekken: van platte kar en koets tot omnibus en paardentram. Maar paarden waren erg kostbaar en het bezit ervan was niet voor iedereen weggelegd. Hoe belangrijk paarden waren voor het vervoer blijkt uit het feit dat na de introductie van de motor de kracht van een motor nog lang werd aangegeven in pk’s. De letters p en k staan voor paardenkracht.
Honden waren veel goedkoper. En zo ontstond de hondenkar. Een hond – soms twee – werd voor of onder een kar gebonden. De man of vrouw die bij de kar hoorde, liep achter de kar. Soms zat de vrouw ook op de kar. Een hondenkar was veel gemakkelijker te gebruiken dan een gewone handkar. Het is een beetje te vergelijken met een e-bike. Je hebt een kleine ondersteuning. Daarom werd de hond werd ook wel ‘het paard van de armen’ genoemd.
De honden van de hondenkarren moesten hard werken. Tegenwoordig mag dat niet meer. Sinds 1963 is het gebruik van een hond als trekkracht verboden. Nu spreken we van dierenmishandeling.
In de foto- en ansichtkaarten collectie van Museum Hoeksche Waard zijn verschillende afbeeldingen van een hondenkar te vinden. Deze afbeelding van de hondenkar is een detail van een oude ansichtkaart. Hierop zien we de Molendijk in Numansdorp. De vrouw rechts is Geertrui Krayo. Zij huwde in 1907 met Arie van der Linden.
Opmerkelijk genoeg bestaan er tegenwoordig toch weer hondenkarren. Hondenfietskarren om precies te zijn. Deze lichtgewicht karretjes worden achter een fiets bevestigd om de hond te vervoeren. Dit is bijna ‘Het paard achter de wagen spannen.’ Het is gewoon de omgekeerde wereld!